Zeven jaar geleden, zomer 2011. We waren voor het eerst in Thailand. Geweldige belevenissen, mooie indrukken en excursies met Olifanten. Elephant Riding. We waren nog onwetend. We zijn nu zeven jaar verder, hebben inmiddels aardig wat van Azië gezien door de jaren heen en zijn een stuk wijzer. Vandaag staat er een superexcursie op het programma.

Het is vandaag benauwd in Luang Prabang. Vochtig met hoge temperaturen. Ik struin al vroeg over de Food market, de rest is nog in diepe rust. Als ik rond 09:00 uur terugkom is de rest net ontwaakt en kunnen we aanschuiven aan het ontbijt. We wagen ons aan de klim naar That Phu Si, een tempel gelegen op de berg achter ons, totaal 328 treden omhoog. Het stijgingspercentage is hoog, ik waan mij zoals de zondagochtend op de Big Spottershil bij de Bootcamp. Het zweet gutst er aan alle kanten uit. Maar ook hier is de beloning goed, het uitzicht is prachtig. Ook hier verkopen ze vogeltjes in een veel te klein kooitje. Om ze vrij te laten. We doen er aan mee. Kopen er twee en voordat we eens wens kunnen doen zijn ze al gevlogen. Waarschijnlijk linea recta terug om weer gevangen en opnieuw verkocht te worden. Ik verdenk dat ze in een complot zitten.

Na de lunch gaat het dan toch echt gebeuren. Olifanten excursie anno 2018. No riding, no washing. Het is nog niet overal ingeburgerd, maar het besef dat het rijden op Olifanten niet meer kan, begint het toch echt langzaam te winnen. Het Mandalao kamp ligt in de bergen van Luang Prabang en we zijn met een klein gezelschap, slechts 6 personen. Naast ons nog een Duits-Engels stel. Veel meer laten ze niet toe, de prijs is er dan ook naar. Eén ochtendsessie en één middagsessie. Bij aankomst in het bergdorp krijgen we uitleg over het kamp en het gedrag van Olifanten. De Olifanten hebben óók hier een Mahout, een trainer of begeleider. In heel Laos leven nog maar 500 Olifanten in het wild en 500 in Nationale parken. Men probeert een fokprogramma op te zetten. Voordat we naar de overkant van de rivier vertrekken moeten we eerst het voedsel voor de Olifanten maken, bestaand uit bananen, gevuld met zeezout, tamarinde en rijstballen. Een lekkernij zo blijkt.

Het heeft flink geregend de afgelopen weken en dat houdt in dat de rivieroever voor een groot gedeelte is weg geslagen. Het is nog een hele klim om boven te komen. Een aantal Olifanten wachten ons op en al snel maken we nieuwe vrienden, niet geheel verrassend door het eten wat we mee brengen. Een volwassen Olifant eet gemiddeld per dag zo’n 150 kilo aan voedsel, dus de twee mandjes zijn maar een tussendoor snack. We houden gepaste afstand en laten de Olifanten zelf bepalen wat ze wel of niet willen. Het IJs breekt langzaam. Hoewel het niet helemaal de bedoeling was, e.e.a. is afhankelijk van de groep, worden we uitgenodigd voor een “trekking”. De Olifanten moeten aan het einde van de middag naar een hoger gelegen nachtverblijf. Wij lopen voorop en zijn volgen ons met hun Mahout. “Wat stampen we hard he” zeg ik tegen die éne Olifant als we samen het bruggetje over steken. Halverwege worden we verrast door een modderbad en ze gaan dan ook “All-the-Way”. We nemen de tijd, want hier is devies “Alles mag, weinig moet”. Let wel, ook hier is er getraind, laten we het niet romantischer maken als het is. De Mahout wijst de grijze kolossen de weg puur met stem aanwijzingen. Het is genieten en we hebben een geweldige middag.

Na afloop praten we na, met de gids, met onze mede-cursisten. Aan het einde van de middag worden we terug gebracht naar Luang Prabang waar we nog genieten van een lekkere avondmaal en een verfrissend koud biertje. Morgen gaan we terug naar Thailand waar er Jacco en Vanessa met de kinderen weer zullen zien. Die zijn daar vandaag al aangekomen, lees hun verhaal hieronder.

6.30u ging de wekker vanmorgen.. Uitchecken en gaan, we hebben een lange rit voor de boeg vandaag. Auto, vliegtuig, auto, boot en dan nog een keer de auto! Onze trouwe Hillux ingeleverd op het vliegveld van Chiang Mai, snel geregeld dus we kunnen door. We zijn redelijk vroeg en we hebben 10 minuten vertraging, niet heel ernstig dus. Een korte vlucht, letterlijk opstijgen en 50 minuten later weer landen. Jesse baalde dat hij zijn film niet af kon kijken haha.. Alle drie de koffers binnen no time op de band, hup door naar de autoverhuur. Een Isuzu ipv een Toyota maar nog steeds een prima bak, Jacco is weer als een kind zo blij. 320 hele kilometers en maar een keertje een afslag gemist, het is ongelofelijk maar we worden er echt steeds beter in. Het resort ziet er prachtig uit, beetje donker inmiddels maar de kamers zijn in ieder geval top. Nu even opzoek naar wat eten en koud bier. Pakken meteen een tropisch regenbuitje mee, laten we hopen op wat zon voor de komende 5 dagen..