Excursie dag in Kanchanaburi. Vroeg op, vroeg ontbijt, vroeg op pad. Je kan alles van tevoren hebben geregeld, maar nooit rekening gehouden met een soort Koningsdag in Thailand. Iedereen is vrij, althans de “working” class, die het van een minimum moeten hebben werken gewoon door. Altijd, zeven dagen per week. Maar goed, vrije dag in Thailand (en weekend) en dan is het druk. Het bureau waar we onze trip gisteren hebben geboekt adviseert om vroeg te starten, om de meute dus voor te zijn.

Dus .. zo zijn we al vroeg bij de Erawan Waterfalls, een zeven-traps waterval, waar flink geklommen moet worden om level zeven, het hoogste punt, te bereiken. Zo werken we ons als vroeg in het zweet, een flinke klim, het hoogste punt ligt op 1.500 meter en het duurt ca. 1 uur om daar te komen. Het is mooi, maar eigenlijk (al) een beetje te druk. Zelfs de apen, die hier normaal de gasten bespieden en bestelen van voedsel, laten zich niet zien. Het is wel mooi en op de terugweg kunnen we nog even zwemmen. Op een aantal levels van de waterval zijn een aantal natuurlijke bassins ontstaan waar je kunt zwemmen, tussen de vissen, dat dan weer wel. Het is raar weer, de zon schijnt, het regent en dan is het weer droog. Gevolg is dat het spekglad begint te worden. Voor mij nog even een klein probleempje. Als ik begin te glijden ben ik niet meer te houden. En vriendelijke Thai werpt zich voor mij en probeert mijn 100+ kilo’s te stoppen. 10 meter lager lukt het hem en komen we samen tot stilstand. Oeff …. Ging net goed. Ondertussen zien we de horde om hoog komen, met opblaaskrokodillen, opblaaseenden en van alles nog wat …. ’t Is tenslotte een feestje vandaag.

We slaan de lunch over, te laat beneden op de parkeerplaats. De tour gaat door. Hellfire Pass. We hebben tekort de tijd om dit op ons te laten inwerken. We voelen ons als Japanners in Amsterdam, die morgen ook weer Londen of Parijs aan moeten doen. Jammer. Toch even een klein beetje gevoel gekregen van hetgeen hier in WOII is gebeurd. Even in het kort … December 1941, Japan begint aan zijn opmars door Zuidoost-Azië. Op zoek naar een veiligere bevoorradingsroute tussen Birma (Myanmar) en Siam (Thailand) werd er in juni 1942 een spoorlijn van 400 kilometer aangelegd: de Birma-spoorlijn – ook wel bekend als de dodenspoorlijn. De Japanners besloten krijgsgevangen en burgers te gebruiken voor de bouw van dit enorme project. 60.000 Britten, Australiërs en Nederlanders werden gebruikt als slaven. Deze Prisoners of War; krijgsgevangen, werden dag in dag uit tot het uiterste gedreven. De Hellfire Pass was een onderdeel van de Birma-spoorlijn waarbij dwars door een bergketen gehakt moest worden. De krijgsgevangen maakten werkdagen van soms wel 18 uur per dag en werkten tot diep in de nacht door. Slechts 300 van de 1000 mannen overleefden deze uitputtingsslag. En daarom is het zo jammer dat we tekort tijd hebben om dit op ons te laten inwerken, eigenlijk niet gepast, echt de toerist uithangen, eigenlijk niets voor ons. We moeten door ….

We stappen iets verder op de trein die ons over een gedeelte van het spoor leidt. We voelen de hitte, we zien de moeilijke omstandigheden waaronder de constructie gemaakt moesten worden. Aan de andere kant genieten we ook van het uitzicht en het mooie landschap. We eindigen uit eindelijk bij “De Brug” .. The Bridge over the River Kwai. Bekend geworden door de verfilming in 1957. Mooi uitzicht, maar we hebben het een beetje gehad. Trek in koffie of een biertje, we komen hier nog wel terug van de week voordat we verder reizen … als de Thaise working-class ook weer aan het werk is, en het hopelijk iets minder druk is.